In vele gesprekken is de corona-crisis nog steeds hét onderwerp. Ondertussen gaat het ook over de opgelegde beperkingen en wat deze met mensen en met de maatschappij doen. Dit houdt de gemoederen bezig, een teken dat de crisis nog niet af is. Iedereen ervaart deze situatie op een heel persoonlijke manier: onzekerheid of angst, financiële nood, spanningen of conflicten, gebrek aan sociale contacten en depressie. Als een crisis op deze manier de existentie van mensen raakt, is zij altijd ook een spirituele crisis, want deze dimensie schuilt in elke diepgaande levenscrisis. In situaties dus waar alles op zijn kop staat, waar het opeens om heel veel gaat, bijna om alles. Als een crisis zo diep gaat, komen oeroude maar lastige vragen naar boven: Wat is de zin van deze crisis? Bestaat God – en zo ja, waarom doet Hij dan niets? Vragen zonder antwoorden. Waardoor het gevoel van onveiligheid nog sterker wordt!
EEN SPIRITUELE CRISIS
Spiritueel gezien zorgen onze behoefte aan veiligheid (angst!) en ons verlangen naar vrijheid voor een grondspanning in ieders leven. Natuurlijk willen wij veiligheid: eten, warmte, vast inkomen, stabiele relaties … Niemand die dit niet kent. Maar in de kern van ons persoon zit de ziel en die hunkert de vrijheid tegemoet. Helaas wordt in onze (bijna goddeloze) cultuur vrijheid vaak als een vergunning gezien om egoïstische driften uit te leven. Terwijl het eigenlijk – op een veel hoger niveau – om angst-vrijheid gaat. Maar momenteel lijkt het dat de angst voor de dood ons meer dan ooit in de greep heeft. Door de maatregelen wordt het leven onderdrukt, in de hoop dat de dood het niet wint. Een paradox, want als je het leven onderdrukt, gaat de dood het zeer zeker winnen! Vanwege deze angst voor de dood polariseert de corona-crisis de mensen en gaat ze de maatschappij splijten: de zieken tegenover de gezonden, de ouderen tegenover de jongeren, de pro’s en de contra’s. De een wil niet doodgaan, de ander wil zijn individuele vrijheden terug. Wat de een wil gaat dus ten koste van de ander. Beiden hebben gelijk, maar met hun eigenbelang zijn beiden even goed egoïstisch. Het is de natuurlijke »levensdorst« die ons motiveert om in leven te willen blijven. De een wil niet sterven en de ander wil weer actief mogen leven en werken, om zijn existentie te redden. Allebei normaal en toch allebei vanuit het »ik«. Maar welk ego is belangrijker: het ego dat bescherming opeist of het ego dat de vrijheid terug wil hebben? Ego betekent: ik ben belangrijker dan jij! Dan is het de vraag, aan welk ego de staat en de wetgeving nou voorrang moeten verlenen?
DE UITGANG IS BOVEN
Zo gezien is met deze corona-crisis de »waarheid« over ons, onze cultuur en over het mens-zijn duidelijk geworden: de ik-betrokkenheid is de dominante, allesbepalende mentaliteit! Maar nu staat opeens egoïsme tegen egoïsme en het wordt duidelijk dat deze mentaliteit zichzelf »klem« heeft gezet. Géén voor en géén terug, omdat elk ego voorrang wil hebben! Dit betekent dat onze maatschappij (de cultuur, de mensheid?) eventueel aan zichzelf te gronde gaat: aan de angst voor de dood en aan de ik-betrokkenheid. Deze horen bij elkaar, het een volgt uit het ander. Sorry, het leven is van mij, ik heb er recht op? Helaas, het leven is niet van ons en het enige waar wij recht op hebben is de dood! Simpel en toch waar. Wij dachten dat de corona-crisis ons vooral op lichamelijk en economisch niveau bedreigt? Dat doet zij ook. Maar vragen rondom dood en leven, ziel en ego zijn spiritueel van aard. En daarom kunnen wij het probleem niet met de normale wereldse middelen managen of oplossen. Pas de Liefde kan ons uit deze nood ver-lossen. Want alleen de Liefde kan de polarisering – het gespleten zijn – tot eenheid brengen. Alleen de Liefde is in staat om de ik-betrokkenheid te overstijgen en zo ook de angst voor de dood te overwinnen. Angst is niet van God, de Liefde wél! Het ego gaat uit eigenbelang eisen stellen, terwijl de ziel in staat is offers te brengen. Uit liefde kunnen wij leren, ons ego terug te nemen. Misschien hopen wij dat de corona-crisis binnenkort een einde heeft? Opdat wij dan geen last meer hebben van deze lastige vragen? Maar het zijn essentiële vragen en daarom blijven zij vol geduld op ons wachten. Totdat wij persoonlijk – met ons eigen leven – hierop een antwoord geven. Daarom zijn wij met de uitdagingen van deze opdringerige crisis nog lang niet klaar. Ook al hebben wij er moeite mee, deze crisis wil onze egoïstische levenshouding corrigeren. Zoals in elke diepgaande levenscrisis ligt de uitgang dus Boven.
Vaalser Weekblad, 17 Juli 2020
Comments